हैदराबादच्या गजबजाटापासून दूर, थोडसं पश्चिमेला, अजूनही 'हिल स्टेशन' किंवा 'पिकनिक स्पॉट' न झालेलं, अनंतागिरी नावाचं एक गोंडस ठिकाण आहे. गेल्या उन्हाळ्यातच माझ्यावर अनंतगिरीने मोहिनी टाकली होती. एक छोटीशी टेकडी... तिच्याकडे जाणारा तिच्या एवढाच सुंदर रस्ता... वर पद्मनाभाचं स्वयंभू मंदिर... मंदिराच्या मागे खाली उतरणारी स्वप्नामधल्या गावात जाणारी पायवाट... भोवताली गच्च जंगल, इतकं घनदाट की त्यामधून रस्ता शोधायला लागावा... नाना प्रकारचे कुठल्याशा झाडावर लपलेले पक्षी, आणि उन्हाच्या तिरीपेप्रमाणेच सुखद धक्का देणारी त्यांची मंजुळ मधुर शीळ... ते सगळंच अद्भुत होतं.
आज पावसाळ्यात लंकेच्या पार्वतीला जणू साज चढला होता. तेव्हा गळालेली पाने आज आषाढसरींना झेलून थरारून उठली होती. जंगलातल्या ओढ्याला पाझर फुटला होता. नजर पोहोचेल तोपर्यंत हिरव्याचं साम्राज्य आजूबाजूची राज्यं खालसा करण्यात गुंतलं होतं. जंगलाच्या मध्यभागी एक टेकडी आहे. निसरड्या वाटेमुळे चढायला थोडीशी कठीण. पण एकदा चढून गेलं की ३६० अंशात कुठेही पाहिलं तरी दूरवरच्या डोंगरांनी कुंपण घातलेले जंगल. तिथं पोचल्यावर 'याजसाठी केला होता अट्टाहास' असं वाटल्याशिवाय राहत नाही. या जंगलातली झाडं पण अद्भुत, उंचच्या उंच Eukaliptus पासून छोटी छोटी काटेरी झुडुपे, भरदार खोडांच्या गंभीर वटवृक्षापासून चंचल हेलकावणाऱ्या वेली. फुलपाखरे तर इतक्या प्रकारची दिसली म्हणून सांगू! घाणेरीच्या फुलांवर मनसोक्त बागडायची. फुलपाखराचा स्वभाव फारच चंचल. एवढसं शरीर, पण सारखं इकडून तिकडे उडत असतं. त्याची trajectory पण फारच सुरेख असते. एकदा त्याला आपल्या आवडीचं फूल मिळालं की बास. कितीही जवळ जाऊन फोटो काढा. ते तुम्हाला आजिबात भाव देत नाही. घाबरत तर मुळीच नाही. मला फुलपाखराचा फार हेवा वाटतो.
दुपारभर मनसोक्त भटकून परतीच्या वाटेला लागलो. मंदिर जसजसं जवळ येउ लागलं तसतशी गुटख्याची पाकिटे, प्लास्टिकच्या बाटल्या दिसू लागल्या. एका झाडावर चढून बेधुंद झालेली मुले 'जय तेलंगणा'च्या घोषणा देत होती, नव्हे, केकाटत होती. त्यांच्या घोषणा ऐकायला तिथे कोणी माणूस तर नव्हता, पक्षी मात्र नक्कीच घाबरून आंध्राच्या बाजूला पळून गेले असतील. प्रसन्न झालेलं माझं मन थोडंसं खिन्न झालं. वर चढून मंदिरापाशी आलो. मघाशी नजरेतून चुकलेला एक बोर्ड डोळ्यांसमोर आला आणि उरलंसुरलं अवसान गळून पडलं- "Anantgiri Hill Resort, Opening shortly".
